مـرنـج و مـرنجـان

از مرحوم حاج آقا مجتهدی نقل شد که می فرمودند:

آقای آخوند از آقای نخودکی خواست که او را موعظه کند. آقای نخودکی گفت:

مرنـج و مرنجـان .

آقای آخوند گفت: مرنجان را فهمیدم؛ یعنی کسی را اذیت نکنم. ولی مرنج یعنی چی؟ چطور می توانم ناراحت نشوم؟ مثلا وقتی بفهمم کسی مرا غیبت کرده یا فحش داده چطور می توانم نرنجم؟!

آقای نخودکی گفت:

علاج آن است که خودت را کسی ندانی. اگر خودت را کسی ندانستی دیگر نمی رنجی ...

نیست جز تقوی در این ره توشه ای

نیست جز تقوی در این ره توشه ای
نـان و حـلـوا را بـنـه در گـوشـه ای

حـضـرت علـی بـن الـحسیـن (ع) فـرمـودنـد: اگـر آدمـی یـک اربعیـن بـه ریـاضت بـپـردازد، امـا یـک نمـاز صبـح از او قضـا شود؛ نتـیـجـه ی آن اربـعیـن هبـاًء منثـوراً خـواهـد گردید.

حـاج شیـخ حسنـعلـی نـخـودکـی اصفهـانـی خطاب به فـرزنـدشـان: « بـدان کـه در تمـام عمـر خـود، تنـهـا یـک روز، نمـاز صبـحـم قضـا شـد. پسـر بـچـه ای داشتـم، شب آن روز از دست رفـت . سحـرگـاه مـرا گـفتند کـه ایـن رنـج فقـدان را بـه علت فـوت نمـاز صبـح، مستحـق شـده ای. اینـک اگـر شبـی تهجّـدم تـرک گـردد، صبـح آن شب انتـظار بـلایـی را می کشم. »    

منبع: کتاب نشان از بی نشان ها