اخلاص

در بـرزخ اخـلاص و ریــا درمـاندیم ...

حضرت علامه ذوالفنون آیت الله حسن زاده آملی (حفظه الله):

منقول است که مرحوم حاجی سبزواری (رحمه الله) برای عیادت بیماری می رفت و عده ای هم با او بودند.

نزدیک منزل بیمار که رسید برگشت و نرفت.

اطرافیان پرسیدند: آقا چرا تا اینجا آمدید و حالا برمی گردید؟

 آقا جواب داد: که خطوری به قلبم کرد که بیمار وقتی مرا ببیند، از من خوشش خواهد آمد و می گوید که سبزواری، چه انسان والا و بزرگی است که به عیادت من بیمار آمده است. حالا برمی گردم تا هنگامی که اخلاص اولیه را بیابم و تنها برای خدا به عیادت بیمار بیایم.

آن نماز او نیرزد نیم جو ؛ زانکه با اغیار دارد دل گرو

یکی از بزرگان ابتدا به جوالبافی اشتغال داشته است و روزی یک جوال می بافت و آخر هفته حساب می کرد و مزد شاگردهایش را می پرداخت.

روزی به هنگام حساب یک جوال از قلم افتاد و آن چه فکر کردند که آن را به چه کسی داده اند به خاطرشان نیامد.

غروب نزدیک بود و استاد نماز نخوانده بود.  مشغول نماز شد و در نماز به خاطرش آمد که آن جوال را به چه کسی داده است. پس از اتمام نماز شاگردش را خواسته و به او گفت : « جوال را به فلانی داده ایم.» شاگردش گفت: « استاد! تو نماز می خواندی یا جوال پیدا میکردی ؟« 

و استاد از این واقعه متنبّـه شد و مشغول اصلاح خود و قلب خود گردید.

از پیامبر (ص)منقول است که:

چون بنده به نماز ایستد و به چیزی جز معبود جل جلاله توجه کند، خداوند فرماید: « بنده ی من به چه می اندیشی؛ مگرمهربانتر و بزرگوارتر از من سراغ داری؟ »

و اگر بار دیگر توجه خود به جایی معطوف دارد، فرماید: « بنده من، آن کیست که از من بهتر یافته و به او توجه کرده ای؟ »

و چون بار سوم به غیر خداوند متعال توجه کند، حق تعالی او را از رحمت خود دور و مهجور سازد و آن نماز به فضاحت تمام به او گوید: « خداوند تو را در برابر فرشتگان عالم بالا رسوا و مفتضح سازد، همان گونه که مرا در نزد همگان، رسوا و مفتضح نمودی. »

منبع : کتاب نشان از بی نشان ها

بچه ی صغیر

 

روزی شخصی وفات کرده بود.

بعد از تشییع جنازه به طرف منزل آن شخص آمدیم و دیدم آیت الله لواسانی بیرون منزل ایستاده و داخل نمی شوند.

علت را پرسیدم.

فرمودند: « این میّت وصیت نامه ندارد و بچه ی صغیر دارد. اگر داخل منزل شوم ممکن است موزائیک های کف حیاط ساییده شود و این اشکال شرعی دارد. من هم ایستادم و داخل نشدم .»

از داستانهای آموزنده ی آیت الله مجتهدی / کتاب پند حکیم

هر کسی بر خلقت خود می تند

حضـرت عیـسـی (ع) مـی فـرمـاید: «بـاطن شخـص را از کلمـاتـش و اعمـالـش بسنـجیـد.» زیـرا کـه هـرگـز درخـت خـار، انـجـیـر نـدهـد. هـر چـه از زبـان مـی تـراود از دل سـرچـشمـه مـی گیـرد. کسـی کـه فـحّـاش و بـدگـو است چـون دلـش مـعـدن نـجاسـات است از زبـانـش نـیـز هـمان بـیـرون تـراویـده است. از ایـن رو بـود کـه وقـتـی کسـی بـه حضـرت عیـسـی بـد گـفـت ایـشـان در حـقـش دعـا فـرمـود. از ایـشان پـرسیـدنـد: آن کـس بـد کـرده و تـو او را دعـا مـی کنـی؟ آن حـضـرت پـاسـخ دادنـد کـه هـر کـس از آن چـه در خـزانـه دارد انـفـاق مـی کـنـد.

مـه فـشـانـد نـور و سـگ عـوعـو کـنـد

هـر کسـی بـر خلـقـت خـود مـی تنـد

او از خـزانـه خـود بـر مـن انـفـاق کـرده، مـن نـیـز بـخـل نـورزیـدم و از خـزانـه ی خـود بـر او انـفـاق کـردم.

منبع: کتاب نشان از بی نشان ها 

بسم الله

بـه نـام کـردگـار هـفت افـلاک
که پیدا کرد آدم از کفی خاک

مطالب اولیه م تو این وب کپیه از وب اصلیم.

امیدوارم نوشته هام براتون مفید باشه

+ التماس دعا