اهمیت به وقت

یـکی از نکـاتـی کـه در زنـدگـی عـلامـه از ویـژگـی خـاصی بـرخـوردار بـود ، اهمـیت دادن بـه وقـت است.

ایشـان تمـام عمـرشـان را بـرای نـوشتـن کـتـاب هـا و مقـالات عـلمـی صـرف مـی کـردنـد و وقـتـی مـشـغـول نـوشتـن تفـسیـر المیـزان بـودنـد بـه گـونـه ای مـی نـوشتـنـد کـه همـان را بـرای چـاپ مـی فـرستـادنـد. جـالـب ایـن اسـت کـه عـلامـه مطـالـب را بـدون نـقطـه مـی نـوشتـنـد و هـنـگـامـی کـه صـفـحـه ای تـمـام مـی شـد، شـروع مـی کـردنـد بـه نـقطـه گـذاشتـن؛ وقـتـی علّـت را از ایـشـان مـی پـرسـنـد، مـی فـرمـایـنـد: مـن حـسـاب کـرده ام، اگـر ایـن طـور بـنـویـسـم در هـر ده صـفـحـه یـک صـفـحـه در زمـان صـرفـه جـویـی کـرده ام.

منبع: کتاب کیش مهر